من درون1
حس میکنم زمان داره ازم انتقام میگیره. میدونه میخوام چه کارایی انجام بدم و نمیذاره. میخواد خسته م کنه. زود میگذره. منو تنهاتر میکنه و کاری میکنه من بی عرضه به نظر بیام. روزا از پی هم میگذرن بدون اینکه کاری انجام داده باشم. و بسیار خسته ام. دارم میدوام. با همه ی توان. اما این مسیر ته نداره. یه مسیر دایره ایه واسه تماشا کردن دیگرون. حتی دور هامم کسی نمیشمره و شمارش معکوسی در کار نیست که امید داشته باشم تموم شه. قرار نیست به جایی برسم، ولی وظیفه مه که تا جایی که جون دارم بدوام.
و کسی نیست. لااقل اونی که توی ردیف تماشاچی ها باشه. که اگه برام هورا نکشه. با نهایتش تشویقم کنه. که مسابقه ی دوندگی من بی هیچ تماشاچی ایه. هیچ کس بلیت منو نخریده. آفتاب داغیه. تشنمه. و میترسم. حتی نمیدونم از چی. من هیچ وقت دونده ی خوبی نبودم. وقتی میدوام انگار قلبم میخواد از جاش کنده شه. دیوارا خیلی بلندن. هیچ راه خروجی نیست. و هر روز دارم از خدا نامید تر میشم. ولی در حالی که میترسم و خسته و بی نفسم، بازم تو ذهنم آهنگ میخونم. میرقصم. و کسی رو که دوسش دارم در آغوش میگیرم و بهش میگم از همهچی منزجرم و اونم ضربه میزنه به پشتم که یعنی همه چیز درست میشه.
